خبري

تست‌های شنوایی سنج شامل دو مدل تن خالص و گفتار است. کمترین صداهایی که فرد در فرکانس‌های متفاوت می‌شنود، در تست شنوایی تن خالص، اندازه‌گیری می‌شود. این نوع تست در اتاقکی آکوستیک در حالی که هدفونی روی گوش‌های بیمار قرار دارد، صورت می‌گیرد.

تست گفتاری، یکی دیگر از تست‌های شنوایی سنجی در منزل است. هدف از انجام این تست، ارزیابی درک گفتار فرد در سکوت و به همراه نویز است. در تست گفتار، کلماتی تک سیلابی و دو سیلابی پخش شده، و از فرد خواسته می‌شود، تا هرآنچه را که می‌شنود، تکرار کند. توانایی درک گفتار، به تشخیص نوع کم شنوایی و انتخاب سمعک مناسب کمک می‌کند.

تست‌های شنوایی اصلا دردناک نیستند و حدودا بعد از 15 دقیقه بدون حس ناراحتی به اتمام می‌رسد. بعضی از متخصصین از دیاپازون نیز ممکن است، استفاده کنند. نحوه استفاده از آن به این صورت است، که فرد متخصص دیاپازون را روی استخوان ماستوئید، در پشت گوش قرار می‌دهد، تا مشخص شود، چه میزان از ارتعاش از طریق استخوان به گوش داخلی فرد منتقل می‌شود. در این تست، گاهی از مرتعش کننده استخوان نیز استفاده می‌شود. مرتعش کننده استخوان وسیله‌ای است، که باعث ایجاد ارتعاشاتی شبیه به دیاپازون می‌شود.

تست شنوایی سنجی نوزادان، انواع مختلفی دارد که سه نوع آنها در ادامه به طور مختصر معرفی شده‌اند:

1. تست شنوایی‌ سنجی ABR: تست شنوایی سنج پاسخ ساقه مغز یا ABR، تستی ایمن و بدون درد است. هدف از انجام این تست، بررسی اعصاب شنوایی و واکنش مغز به صداها است. با استفاده از نتایج به دست آمده از این تست، متخصصین می‌توانند وضعیت مشکلات شنوایی را مورد ارزیابی و بررسی قرار دهند. اصولا بهترین زمان برای انجام این تست، هنگامی است که نوزاد در تست‍های اولیه شنوایی رد می‌شود و یا به حدی کم سن و سال است که نمی‌توان از تست‌های معمول به منظور بررسی شرایط شنوایی وی استفاده کرد.

2. تست اتو آکوستیک OAE: برای بررسی وضعیت حلزونی گوش از این تست شنوایی استفاده می‌شود. نحوه انجام این تست، به گونه‌ای است، که دستگاهی مخصوص، بر روی گوش نوزاد قرار گرفته و صداهای ضعیفی که توسط گوش تولید می‌شوند، را ضبط می‌کند. در نهایت، صداهای ضبط شده، آزمایش و بررسی می‌شوند. تنایج به دست آمده، مشخص می‌کند که آیا گوش نوزاد عملکرد خوبی دارد و یا خیر.

3. تست کورتیکال شنوایی : یکی از مدرن‌ترین و جدید ترین روش‌های تشخیص مشکلات شنوایی، تست کورتیکال شنوایی یا CAEP است. یکی از ویژگی‌های برجسته این تست شنوایی این است، که می‌توان آن را در حالی که سمعک بر روی گوش‌های نوزاد قرار دارد، انجام داد. هدف از انجام این تست، بررسی بخش شنوایی مغز و اطلاعات مربوط به شنوایی می‌باشد. پتانسیل‌های برانگیخته از پاسخ‌های مغز ضبط می‌شود. ثبت این واکنش‌ها از طریق سطح سر امکان پذیر است. نحوه انجام این تست، به این صورت است که صداهایی مانند M، T و g توسط اسپیکرهایی در رنج‌های مختلف صدایی تولید شده، و واکنش‌های برانگیخته مغز با استفاده از الکترودهایی که بر روی سطح سر قرار گرفته، ضبط می‌شوند. در نهایت توسط کامپیوتر آنالیز خواهند شد.

تست‌های شنوایی سنج شامل دو مدل تن خالص و گفتار است. کمترین صداهایی که فرد در فرکانس‌های متفاوت می‌شنود، در تست شنوایی تن خالص، اندازه‌گیری می‌شود. این نوع تست در اتاقکی آکوستیک در حالی که هدفونی روی گوش‌های بیمار قرار دارد، صورت می‌گیرد.

تست گفتاری، یکی دیگر از تست‌های شنوایی سنجی در منزل است. هدف از انجام این تست، ارزیابی درک گفتار فرد در سکوت و به همراه نویز است. در تست گفتار، کلماتی تک سیلابی و دو سیلابی پخش شده، و از فرد خواسته می‌شود، تا هرآنچه را که می‌شنود، تکرار کند. توانایی درک گفتار، به تشخیص نوع کم شنوایی و انتخاب سمعک مناسب کمک می‌کند.

تست‌های شنوایی اصلا دردناک نیستند و حدودا بعد از 15 دقیقه بدون حس ناراحتی به اتمام می‌رسد. بعضی از متخصصین از دیاپازون نیز ممکن است، استفاده کنند. نحوه استفاده از آن به این صورت است، که فرد متخصص دیاپازون را روی استخوان ماستوئید، در پشت گوش قرار می‌دهد، تا مشخص شود، چه میزان از ارتعاش از طریق استخوان به گوش داخلی فرد منتقل می‌شود. در این تست، گاهی از مرتعش کننده استخوان نیز استفاده می‌شود. مرتعش کننده استخوان وسیله‌ای است، که باعث ایجاد ارتعاشاتی شبیه به دیاپازون می‌شود.

تست شنوایی سنجی نوزادان، انواع مختلفی دارد که سه نوع آنها در ادامه به طور مختصر معرفی شده‌اند:

1. تست شنوایی‌ سنجی ABR: تست شنوایی سنج پاسخ ساقه مغز یا ABR، تستی ایمن و بدون درد است. هدف از انجام این تست، بررسی اعصاب شنوایی و واکنش مغز به صداها است. با استفاده از نتایج به دست آمده از این تست، متخصصین می‌توانند وضعیت مشکلات شنوایی را مورد ارزیابی و بررسی قرار دهند. اصولا بهترین زمان برای انجام این تست، هنگامی است که نوزاد در تست‍های اولیه شنوایی رد می‌شود و یا به حدی کم سن و سال است که نمی‌توان از تست‌های معمول به منظور بررسی شرایط شنوایی وی استفاده کرد.

2. تست اتو آکوستیک OAE: برای بررسی وضعیت حلزونی گوش از این تست شنوایی استفاده می‌شود. نحوه انجام این تست، به گونه‌ای است، که دستگاهی مخصوص، بر روی گوش نوزاد قرار گرفته و صداهای ضعیفی که توسط گوش تولید می‌شوند، را ضبط می‌کند. در نهایت، صداهای ضبط شده، آزمایش و بررسی می‌شوند. تنایج به دست آمده، مشخص می‌کند که آیا گوش نوزاد عملکرد خوبی دارد و یا خیر.

3. تست کورتیکال شنوایی : یکی از مدرن‌ترین و جدید ترین روش‌های تشخیص مشکلات شنوایی، تست کورتیکال شنوایی یا CAEP است. یکی از ویژگی‌های برجسته این تست شنوایی این است، که می‌توان آن را در حالی که سمعک بر روی گوش‌های نوزاد قرار دارد، انجام داد. هدف از انجام این تست، بررسی بخش شنوایی مغز و اطلاعات مربوط به شنوایی می‌باشد. پتانسیل‌های برانگیخته از پاسخ‌های مغز ضبط می‌شود. ثبت این واکنش‌ها از طریق سطح سر امکان پذیر است. نحوه انجام این تست، به این صورت است که صداهایی مانند M، T و g توسط اسپیکرهایی در رنج‌های مختلف صدایی تولید شده، و واکنش‌های برانگیخته مغز با استفاده از الکترودهایی که بر روی سطح سر قرار گرفته، ضبط می‌شوند. در نهایت توسط کامپیوتر آنالیز خواهند شد.